We hebben de sprong gewaagd - onze 2021 Internationale Vrouwendag-campagne is live en, laat me je vertellen, het plannen en implementeren ervan in de afgelopen maanden was uitdagend, veranderend en versterkend tegelijk.

Dit artikel gaat over waarom we überhaupt een campagne voor Internationale Vrouwendag hebben bedacht, hoe ik persoonlijk ben veranderd in de afgelopen maanden en welke belangrijke inzichten ik heb opgedaan over vrouw zijn* en vrouwelijkheid tijdens het conceptualisatieproces.

Als je op een normale werkdag het JUNGLÜCK in München zou binnenlopen - stel dat Corona achter ons stond - dan zouden inderdaad 30 paar nieuwsgierige ogen je vragend aankijken. Maar je zou het snel merken: Bijna al deze ogen kijken je aan vanuit het gezicht van een vrouw*. Et voilà! Het was dus niet meer dan logisch dat we vorig jaar besloten om een campagne op te zetten door vrouwen* voor vrouwen*.

Dus kwamen we samen in een klein team (virtueel, natuurlijk) en bespraken we wat we wilden bereiken en wat we wilden delen. Er ontstonden gesprekken over wat het betekent om vrouw* te zijn, wat Internationale Vrouwendag eigenlijk voor ons betekent en hoe we onszelf positioneren in deze vrouwelijke kosmos. Hoe inspirerend ik deze hele brainstormsessie ook vond, wat deed ik hier eigenlijk? Natuurlijk, ik definieer mezelf als vrouw en heb ook een mening over wat dat voor mij betekent en hoe ik ermee omga, maar ben ik gekwalificeerd genoeg, ben ik zelf-liefhebbend genoeg, ben ik eigenwijs genoeg, ben ik feministisch genoeg - ben ik zelfs vrouw genoeg om in deze positie te zijn om andere vrouwen* te vertellen over vrouw-zijn*? En ben ik ook in staat om een gevoel van empowerment te geven met mijn bijdrage? Ik wist het echt niet zeker. En na lang nadenken realiseerde ik me iets: Dat is de kern van de zaak:

Deze onzekerheid over de waarde van onze eigen vrouwelijkheid loopt als een rode draad van de grote sociale structuren tot de kleine verbindingen in onszelf. Als je kijkt naar de laatste paar decennia van onze geschiedenis, is het niet verwonderlijk dat deze onzekerheid nog steeds zo'n diepe impact kan hebben, zelfs op heldere, moderne, onafhankelijke vrouwen* in 2021.

Toegegeven: We hebben een lange weg afgelegd.
Het voelt tenminste lang, maar terugkijkend is het schokkend kort. Vanuit het perspectief van vandaag is het voor de meeste jonge vrouwen, vooral in rijke landen zoals Duitsland, moeilijk voor te stellen wat er sindsdien is gebeurd. Dat we pas 102 jaar mogen stemmen en gekozen worden. Dat we pas sinds 59 jaar een eigen bankrekening mogen openen. Dat we pas 52 jaar zonder toestemming van onze man mogen werken. Dat we pas 24 jaar wettelijk beschermd zijn tegen verkrachting binnen het huwelijk en dat dit als een strafbaar feit wordt beschouwd. "De menselijke waardigheid is onschendbaar" - Artikel 1 van de Basiswet werd 48 jaar voordat deze wet werd aangenomen opgesteld.

Onze geschiedenis is nog jong, maar we kunnen en moeten met dankbaarheid en trots terugkijken op de vele vrouwen en mannen die opkwamen voor een toekomst met groeiende zelfbeschikking, vooruitzichten, vrijheid van handelen en vrijheid van meningsuiting voor toekomstige generaties. En we moeten hun strijd voortzetten, want we hebben ons doel nog lang niet bereikt.

Wat steeds sterker doorklonk in onze teamvergaderingen was hoezeer het gebrek aan acceptatie voor vrouwelijke stemmen, meningen en verschijningen is doorgedrongen tot in de kleinste details en niveaus van onze levens en persoonlijkheden. Elke vrouw* voert een strijd om zichzelf te accepteren, een strijd met haar eigen onzekerheden over haar vrouw-zijn* en tegelijkertijd een strijd tegen giftige idealen die haar worden opgelegd. En ze wordt wijsgemaakt dat ze er helemaal alleen voor staat, terwijl er zoveel andere vrouwen* en mannen* naast haar staan, druk bezig met hun eigen strijd.

Als er maar één ding is dat je hiervan moet meenemen, is het dat je niet alleen bent.
We staan allemaal naast je, met dezelfde onzekerheden en hetzelfde doel. En misschien kunnen we, als we eenmaal omhoog kijken, zien dat we allemaal zo individueel en verschillend zijn als maar kan, maar dat we samen waardering, zelfliefde, acceptatie, gelijkheid, respect en de heiligheid van onze waardigheid op ALLE gebieden kunnen bereiken.

Deze oproep om moedig "ja" te zeggen tegen onszelf op onze eigen manier en deze boodschap te leven zonder excuses of compromissen heeft mijn blik opgeheven, mijn kijk op onze gemeenschap van vrouwen* verschoven en mijn perceptie voorgoed veranderd. Ik heb eindelijk de draad te pakken gekregen, eraan getrokken, mijn grotendeels vreemde begrip van vrouw-zijn* ontward en me gerealiseerd dat ik niet de enige ben die de draad vasthoudt en zeker niet de enige die eraan trekt. Dus kon ik mijn plaats innemen naast mijn geweldige, veelzijdige, inspirerende (de lijst van dergelijke adjectieven kan eindeloos doorgaan) vrouwelijke collega's. En ik denk niet dat ik de enige ben als ik zeg dat we in de loop van deze campagne zoveel van elkaar hebben geleerd, dat we elkaar hebben opgetild, opgetild en samen zijn gekomen en gewoon hebben ervaren hoe mooi het is om een vrouw te zijn*, hoe essentieel het is om onszelf te zijn en om ons net zo waardevol, mooi en comfortabel te voelen.

En dit gevoel gaf aanleiding tot de boodschap die we willen doorgeven en waarnaar we willen leven, niet alleen deze week, maar elke week: Jij zijn past bij jou.

Want vrouw zijn* is niet één ding.
Vrouw zijn* betekent dat we allemaal het recht hebben om onszelf en onze medemensen te accepteren zoals we zijn en zoals ze zijn. Vrouw zijn* betekent zoveel meer dan alleen een label of een geslacht. Vrouw zijn* betekent potentieel, hoop, moed, gedrevenheid. Vrouw zijn* betekent jezelf zijn. En misschien betekent het voor jou, net als voor mij, dat je je ervan bewust wordt dat we een gemeenschap zijn. Dat elke vrouw* genoeg is, precies zoals ze* is. Dat elke vrouw* het recht heeft om haar stem te gebruiken, om haar* persoonlijke vrouwelijkheid te definiëren en om haar* waarheid te leven en lief te hebben.

Omdat "jezelf zijn bij je past".